İşte
Bir gün daha
Kayıp gitti
Ömrümden
Hep aynı başlangıç
Güneşe olan özlemin ardından
Karanlığa olan tutku

Bir mevsim daha
Yaprak dökümünde
Kara kış’lara
Beyazın hâkimiyetine
Teslim olmuş yüreğim
Yaz’a hasret şimdiden

Bir yıl daha eksildi
Gelecek asırdan
Noel babayı
Tanıyamadım henüz

Daha dün çocuktum
Ah bir büyüsem diye
Geçirdiğim iç çekmekler
Çocuk kalmaya dair artık

Bu gün aynanın karşısında
Avurtları çökmüş
Yarı ihtiyar
Bir insanım

Zaman su gibi akıp geçmekte ömrümden
Geriye dönüp baktığımda
Yaptıklarım
Umarım yapacaklarımın
Göstergesi değildir.

İyi bir insan değilim
Ki; olsaydım
Şimdi dostlarım olurdu

Biriktirmeye devam ediyorum
Zamanı
En azından
Özlemlerimi
Yeni bir bahara
Çiçeklere
Devrediyorum



Bir kez daha
Yaşamanın korkusu sardı
Her gün olduğu gibi

Çocuktum daha
Babamı topağa verdiğimde
Kayıp giden yıldızların ardından
Döktüğüm gözyaşları
Babaya dair özlemler
Ağır bir zincir gibi
Düğümlendi boğazıma

Tutsak olmanın
Sancısı
Yüreğime kadar işledi
Dört duvar arasında bile değilken

İşte
Bir gün daha
Kayıp gitti
Ömrümden

Acımasızca


15.9.2005

Mekansız