Issız sessiz kimsesiz bir kuytu bulup
İçine içimden başka hiçbirşey almadan
Bir kitap gibi sayfa sayfa çevirip ömrümü
Okumak istiyorum
Kaynakçalarıma bakıp hangi cümleyi
Kim için yaşamışsam kim için ölmeyi
Ve umutlanmayı göze almışsam
Hatta bağlaçlarımın bile sebebi cihetini
Kiminle kimliğime vardığımadeğin
Okuyup bilmek istiyorum

Bir fotoğraf kitabıda olsun ama
Kelimelerin resimlerine bakmaktan
Sıkıldığımda sıyırsın gözlerimi
Maviliğin enginliğiyle kucaklayıp
Siyah beyaz kat’iliği sunsun aklıma
Çocukluğumu böyle okuyayım mesela
Sonrasını okumaya gerekte yok zaten
Galiba cesaretim de yok
Korku ve polisiye okumayı sevmem zaten


Kim kişifliyor yine mutluluğu
İçinde sesli harfler geçen cümleler kuruyorum
Bir kuş malühüllesiyle
Bulutlardan sarkan güneşe aşklanıyorum
Yine her yerim çocuk oldu
Aklım sen bari akıllı ol dedim
Tuttu salıncaktan atladı
Dur incineceksin dedim kıracaksın kabuğunu
Başka çaresi yok dedi
Çiçeklerden bir taç yapıp
Gölgesinin başına taktı
Göğün burçlarına savruldu
Yıldızlara kur yaptı

Şimdi kınayıcılar da peydahlanır derken
Gam yüklü bir bulut ağladı üstüme
Aldırmadım
Gözyaşlarını rahmet bilip
Bir güzel yundum gönlümü

Yok yok esiyor bir yerden mutluluk
Kar gibi oldu ufkum
Net beyaz
Çocuk mu oldum