Yürek yangınıydı gördüğüm her ayrılık
Nereye gidileceğini bilmeden yapılan yolculuklar
Kimler gitti kimler kaldı yapamadık hesabını
Tutamadık vakti gelince gitmek isteyenleri
Turna seslerine karıştı yürek çığlıkları
Keder ortak oldu sessizce yüzündeki çizgilere
Acılar doldurdu ellerimizdeki hüzün çıkınına

Dudaklarımızda kalan bir ayrılık türküsü
Sonunda hüsranı konuk etmiş
Ateş parçasından
Daha sıcak kor alevlere teslim etmişti
İster istemez yapılacaktı bu yolculuk
Bu bilinmez yolculuğun
Serüvenli bilinmez yollarında
Hüzün çıkıma seni doldurarak ayrılmak varmış

Belkide her serüven gebedir yeni aşklara
Umut alır sevgi tartarsın gönül terazinde
Koca kenti terk etme zamanıdır şimdi
Şimdi gidebilrim
Apansız uykuların koynunda
Apansız saatlerini ayrılığa kurmuş oto garlarda
Ben giderken kar yağıyordu yüreğime
Ellerimdeki hüzün çıkım dolardı

Geriye baktığımda görünmez olurdu yaşadığım yer
Ne bir geri gel sözü ne gitme fısıltısı
Nede sensiz yaşayamam diyen bu şehirde
Geride sadece sessiz kimsesiz anılarım
Sokak başlarında göz yaşlarım
Ve
Avunduğum mavimle
Ayser Bektaş