Ne zaman bir mevsime yaslasam şiirimi ... annemi kaybederim...





Doğum günümde öleyim yine
Bu kez uzunca bir mektup bırakayım
sana öldüğümü haber versinler
tabutumu mora boyasınlar

ölü yıkayıcıları gelsin
içimdeki sırları yıkasınlar
k /anıyor desin birisi
kanamayı durduramıyoruz
su dökün diyeyim bol bol su
gömülmeden p/aklanayım ferahlıyayım
beyaz sabun olabilir saf temizlik için
oh diyeyim teneşirden kalkmak istemeyeyim
olmaz desinler çırılçıplak ayıp olur
beyaz elbisemi giydirsinler
çenemi kollarımı bağlasınlar
her yerimi sarsınlar
sadece
acık kalsın kına yakılmış parmaklarım
hala k/anıyor diye bağırsın ötekisi
iç kanamam incitilince böyle
teneşirden doğrulup hızla bahçeye kaçsın
güzel ve zarif bir reverans versin ölüme

bu dünyadan geç /tin desin imam efendi
zaten hiç yoktum ki diyeyim
maskeli baloda toplananlara sorsun
hakkınızı helal ediyor musunuz?
helaller bitmiş haklarını helak etsinler diyorum

mezarlık boyunca son bir gezinti
çukurum neredeyse orada dursunlar
kuşlarıma s/öz verdim
mutlaka bir ağaç kenarı bulsunlar

mezarcılar çabuk kazın yorgun yağmur gibiyim !

beni kim indirecekse hamlettiğinde
karşısına dikileyim- dur! -diyeyim
ben kendim inerim annemin kollarına …
sadece kanamam durmuyor yüreğimde
çukura gireyim hevesle uzanayım

çok uykum var lütfen beni hiç uyandırmayın !

kuşlarım doluşsun çukuruma
saçlarımı özenle ç/eksinler
toprağa kök salsın annemin çok sevdiği saçlarım
ölen bütün sevdiklerimin topraklarından
birer kürek yedirsinler bana

anca geçer yüreğimi deşeleyen kuş yarası
anca geçer kanayan kekremsi acılarım.

ölümler biriktiriyorum anne yanına koşmak için ...




Ayşegül Aşkım Karagöz