Ordan burdan konuşarak içtik suyumuzu
her buluttan türbülansa girerken soluğumuz
kestik rüzgarın nefesini lal bir replikle
atmosferim sufle ver dünyaya
kırılan bütün döngülerde
izafi, Paulo Coelho’nun gölgesi



Beyaz bir labirentten geçtik Thetisle
uyuduk aşk, uyandık araf
tokuşturup camdan kuşları
göç tarihiyle mizahsen
her mevsim iki araz şiir
sevmek diye bir şey
yani
ön görüsüz düğüm
ilmeğinde...



Ara sıra bir rüyada uzaktan gülümser gözlerin
yanıp sönen Thera
bir tren bozar masalımın kurgusunu
akşam ve sen, en uzak en yakın
iki ihtimal
bir pencere



Hüzün bozan
zaman
avuçlarında
kum



Bütün şaşkınlığıyla bir yontu
tanrısına atfen
taşların titreyen gölgesine
su versin
sonra bir ağaç diksin
yaşamın kıyısına
öyle ki
hic kimse öteki değil
herkes öte ki...



Özetle
bir ipin ucunda
bir kalemin ucu da

yani her acı da
el yazması
kendi suretimizin



Diyedir
mutlak seni seviyorum


Ütopyamın
tanrıçası...






CC_