Tebdili hissiyat eyleyip
Çıktım yarin dostun kardeşin gönlüne
Teşehhüd miktarı oturup
derdimi cihan eyledim
Ben dedim azman nefsimin heveskarı oldum
Herşeyi çok isteyip kanaati unuttum
Kalbimin göğünde ufkumu yitirdim
Aklımın dağında bulutlara değdim
Ben dedim ben değilim

Duydular gördüler anladık dediler
Seni seviyoruz biliyoruz
Bi ara sana iştirak eder
Her neyle iştigal eyliyorsan
Kalbimizi kavlimizi meşgul ederiz
Dert mi o hepimiz de çokca var zaten
Sen gel derdin kalsın dediler

Oysa ben tebdili hissiyat içerisindeydim
Günahlarımdan başka şeyi dert etmemeyi
Ve nefsimin nefesine itaatini red etmiştim
Hiç olmadığım kadar kendim idim
Ne sevmek için ufka
nede değmek için buluta
Muhtaçlığım varsada gönlü olanların
Kapısında muhabbetlenmek idi muradım
Ne yar bildi ne dost dinledi
Nede kardeş anladı
Benim onlara muhtaçlığımın
Onların azlığına çokluk
Yokluklarına varlık
Darlıklarına bolluk
Olmak ihtiyacımı...