içimdeki ağır taşları
yuvarladım uçurumlarımdan
daha nice tanlar var
ışık salacak diyerek.
kaygılarımdan korkularımdan
kaçarak sığındım kuytularına.
en yüce dağlar,
en derin denizlerden çıktıysa,
derin acılardan
en derin sevinçler doğacaktır.
benim tek kurtuluşum,tek kutsalım
en yüksek umutlarımdır.
umudun başladığı yerde sen vardın
bittiği yerde de sen varsın.

burası çamsakızı kokularının cennetindeki
doğduğum köy değil, kent.
adamın damarlarında ki
kan kirleniyor burada.
küçük düşüncelerin büyüdüğü
yerler kalmadı buzamanda.
büyük düşüncelerin çürüdüğü yerdesin.
akşam kızıllığında
çobanın kaval sesi yok,
rüzgarların bile üzüntüyle,utanarak
estiğini görmedin mi?
yalnızlığımın cennetinde de
cehenneminde de sen varsın.

gözüpek,pervasız kasırgalarda
varlığımın sınırlarına dek,
doludizgin yaşarken,
gönlümün har vurup,
haman savurduğu günlerde,
gönlü derin,gülüşü volkan gibi
olanı severken,
nice mutluluklarla kucaklaştığım
her yerde her an sen varsın.

değişken korkak ödlek vefasız
adam olmayanlar
utandırmasın seni.
bir fidanın üzerine
ağır gölgeler düşebilir.
altın da,gümüş de
rengini değiştirebilir ama,
eğilmeyen ,ezilmeyen
tepeden tırnağa soylu kalan
platin olmak da var bu hayatta.
Musanın,İsanın,Muhammedin aşkına,
iş işten geçti,
herşey öldü bitti
dediğim yerde ki,
kurtuluşumda yine SEN VARSIN.

Erol Semiz