zerre kadar
yalanım yok sevdiğim.
nasıl anlatayım
kendimi sana.
ben öyle,
allahıma,kitabıma
dinime,imanıma
diye yeminler bilmem
diyeni de sevmem.
tek bildiğim,
sözüm özümden gelir
özümü de sen bilirsin.

karanlık gecelerimde
yıldızlara bakarak deyil,
düşlerimin derinliğinde bile
seni düşündüğümü,
senin aşkının aşkı için
yürek yangınımı,
onursuza,ite kopuğa
şerefsize, namussuza
boyun bükmeden
bendeki öze,
özde ki çeliğe
su vererek,
iki ağzı keskin
bir bıçak olup,
sana kavuşacağım
a na kadar,
beni tutkundan deyil
sevginden,
aşkının inanancından deyil
varlığından,
yoksun etme diyen
yürek tutuşmamı da
en iyi sen bilirsin.

aldığım nefesin
içtiğim suyun aşkına,
sana ihanetim yok.
tek doğrularımdan kaynaklanan
yanlışım var.
ben demedim hiç,
biz dedim hep.lakin,
bir tel akort tutmazsa
ezgiye makam olmaz.
makam tutturamadım.
fırtına öncesi sessizliğinde,
pusuda bekleyen
acı hayata
hazırlıksız yakalandım.
ne idim ne oldum demedim
ne olacağımı bilemedim.
pusu karşısında
arkaya saklanmadım.
ayışığı kadar çıplak,
güneş kadar gerçek,
tek başıma tek yürek,
korkmadan kaçmadan
tek sana güvenerek,
varlığını düşünerek
aşkına inanarak,
dik kafamla acı hayata,
hayatın bir zenginliğidir,
dediğimi de sen bilirsin.

işte bu nedenle aşkım,
ilk gözağrım sevdiğim,
bilerek ihanetim,
güneşe köprüm
rüzgarlara türküm,
seni düşünerek ölmek bile
yetiyor bana, dediğimi de,
bir tek SEN BİLİRSİN...

Erol Semiz