Bir toplumu toptan çürükten saymak,
Ne mantığa sığar, ne de bir akla...
Onu bir de cümle âleme yaymak;
Kime vazife ki, hem de ne hakla!

Çürüksüz koz mu var, yok taşsız pirinç!
Olur, olmaz bir yamuk çıktı diye linç!
Bilmem konuşanın çapı ne, kaç inç?
Bir bildiğin varsa, kendine sakla...

Böyle bulanıyor mefkûre arkı...
Hiç yoktan sürerler, en öne ırkı!
Kırdıkları ceviz, geçti ya kırkı!
Gel şimdi pirinçten taşı ayıkla...

Toplumdan kendini sıyıran önce;
Görüyor, benzini kora dökünce!
Söyle, gittiğin yol doğru mu sence?
Beklerim cevabı, hem de merakla...

Niyetin bağları, koparmak ise;
Engel olan mı var, bu mu hadise?
Çamur sana uymaz, bırak iblise;
Yeter be, ağzından çıksın şu bakla!

Ne diyordu gençler, Hak bir, vatan bir!
Bu vatan uğrunda, kan akıtan bir!
Gelir ecdat ruhu, kalpte yatan bir!
Bekledik bu ruhu, hem iştiyakla...

Biri, giy deyince giymeyin kefen!
Ecel geldiğinde çözüm bulur fen!
Tartmıyor mu senin terazin, kefen?
Yeter ki birine, olmayın kukla...

Antalya-2015/1
Halil Şakir Taşçıoğlu