Sessizliğini bozmuş orada
Tren istasyonu
Bir bavul
Herkes unuttu onu
Orada kalmış
Orada kendi kendine
Takılmadan bendine
Orada sensizliğe dalmış
Öyle fakir bir hali vardı
Zavallı
Öyle mahzundu
Öyle uzundu
Hikayesi
Kendi kendine yaşamaktı gayesi
Zaten buydu hayatta payesi
Öyle kaldı zihninde

Bir kalbi vardı
Durmaz küserdi
Konuşamazdı
Alışamazdı
Gülmezdi
Üzülmezdi
Ağlamaktan zevk alır
Hep yalnız kalır
Sessizliğini bozduğunda
Sokak sokak gezip tozduğunda
Unuturdu her şeyi
Mutluluk buydu
Elinde sonsuz kitaplar isterdi
Okumazdı hiç
Ama çok severdi okumayı
Şiir yazardı
Tembeldi
Yaşamayı bilmezdi
Anlık yaşardı
Bir öğün yemeğe unuturdu her şeyi
Bir müziğe
Bir gözyaşına
Her şey ona kafiydi
Yaşam sağcı solcularla dolu
Ona bakınca hepsindendi
Menfaati için hepsinin içine girdi
Yedi içti yatacak yer için onlarla kaldı
Kalmış her şey orada
Kaldı her şey aynısı gibi
İçi hiç değişmedi
Namaz da vardı vardı
İlahi de vardı
Arabesk de vardı
Gece uymayı hiç sevmezdi
Sabahları tembel tembel yatmayı
Hiçbir şeye değişmezdi