bugün sadece nefes aldım
bir kedi gibi miskin miskin
uyudum bakındım sonra tekrar uyudum

birkaç şiir okudum evimi özledim
gökyüzüne baktım umut yükseliyordu
kanatlarına bir bez bağladım
etrafımda sonsuz fırtınalar yıkanıyordu

bir ara sözlere merak saldım
canlıydı ürktüm beni yönlendiriyordu
uyutuldum uyudum miskin miskin
öğrendim ki sorgusuz yaşamakmış mizacım

uyandım kendime kızdım
ben her sabah ne yapıyordum
kızgın güneşe uzanmışım
bulutları sevmiş ellerim
işim gücüm buymuş kızdım yine kendime

insanlar arasına karışırdım
bakar bakar etrafa anlamsız gelirdi
nereye bu gidiş durun ya yerinizde
biriniz de beni fark edin ben de insanım

miskin olmakmış en güzeli bu kadar havalı varken
kedilere bakıyorum elimde birkaç satır
bu bana yetiyor paraları bulmadan atıyorum çöpe
her sabah miskin olsam da ben oluyorum