aşktı zamansız filiz veren dalımda
ayazda kurudukça ben gülümsedim imkansızlığın gözlerine bakarak
bu yok edici yangından her kurtuldum dediğimde
sen gönül ocağıma attığın tatlı kelimelerle yangını körüklemeyi seçtin
bense gözyaşlarımla söndürmeyi.




sus şimdi
kör bir kuyuya attığın taştan medet bekleme
ses gelmez dibini boylamadan
tıpkı bir kadeh rakının dibine vurması gibidir sessizlik
bütün müzikler saba makamı
bir hıçkırık düşse yere
çatlar o anda taşlar.




ellerim bağrına gömülü
ne çok özlemler çıkmak için çırpınır bir bilsen
kilit vurdum ağızlarına
arada yatalak bir hasta gibi inliyorlar sadece
inledikçe bir parmak sabır basıyorum dudaklarına
susuyorlar
susmaya alışkın her kimsesiz gibi
adresi belirsiz mektup pulları gibi yapışmış
dünyanın her yerinde acı aynı
renksiz anason tadında
çarptıkça çarpıyor yüreğimi
bir yudum su yetecek beyazlatmaya tüm karanlıkları
ama ben sek içerim acıyı.




Ayvazım DENİZ