Bir sen bilemedin.
Ipıssız bu sokaklar sen yoksun diye üzgün
belli belirsiz ışık odanda ziya ölgün

şu ağacın gölgesi sonsuza akan çeşme
şahit o dağ lalesi ve beyaz yaban gülü

sen yoksun diyerekten bütün tabiat ölü
tanıktı aşkımıza şu çıkmalı eski ev

masalın kel oğlanı küçükken ürküten dev
komşu evin bahçesi şu yıkık köşk te şahit

aşk adadık Tanrı’ya masal kahramanı mit
taş kalpli kaldırımlar anlatmaz seni bana

sütçüsü postacısı kundura boyacısı
alem şahit bu aşka sen bilmedin acısı

şimdi bakma sakın ha yüreğim kan ağlıyor
kaç yerinden yırtıldı dikmeye hekim gerek

hekim de çare değil ne gelse Lokman hekim
son sözümü çerçeve yapıp da duvara as

kırıldı kalbim sana gönlümde siyah bir yas
son sözüm böyle işte sitem etsem de sana

seni canımdan da çok seviyorum nitekim
nitekim

kıskanıp benden seni dolaştığın bulvarlar
neden söylemiyorlar şehre uğradığını

ne gittiğimiz cafe ne o zalim kanepe
solmuş şimdi onlar da ak siyah fotoğraflar

anlatmıyorlar seni taş kalpli kadırımlar
okuduğumuz lise ne de okul bahçesi

adının ilk harfiyle başlayan sınıfımız
dile gelse anlatsa oturduğumuz sıra

sınıfın arkasında iki erkek bir de kız
az mı kavga ederdik Selimle biz ikimiz

az mı kavaga ederdik güzel gözlerin için
ilk ve sonsun diyordun gözden çıkardın niçin

affet beni sevgilim her ne kusurum varsa
halâ ilk günkü gibi hep aynı heyacanla
seviyorum diyorsam eh artık sen de anla

31/Mart/2011/Perşembe/Ankara
Yüksel Nimet Apel