Tut desem göğün mavi ellerinden,boyun yetişmez bilirim
Atla dur hayat üstümden,biraz daha eğilirim....


Kalabalığa kızıp yalnız başına dönen balerin
Zaman mekanın düşmanı en büyük ejder
Giydirsekte gökyüzüne pantolon,yıldızlara pelerin
Yine de dinmez bu öfke,bitmez bu keder



Ekoseli bir mendile dünyanın sümüklerini silsek
Hapşırtsak ölümü,Azrail çok yaşa dese
Dört mevsimden birini eksiltsek
Yakalayıp şeytanı atsak, kodese


Yeşil yandı geç! Ey şair
Vesayetini yazdığın martının romanını okudum
Kara tahta karşımda,elimde beyaz tebeşir
Yüzme bilmeyen harflerin içinde, boğuldum


Bab-ı ali soyuldu,galata yandı,kanlıca ağladı
Sazını dağladıkça dağladı Veysel
Osman ağa beline kuşağını bağladı
Yüreğimi sen götürdün,Edirneyi sel


Ve buluşma vakti,Meşhur saat kulesi
Kahkulunude al gel zaman
Farzet ki denizin dibine battı kız kulesi
Kalmadı dünyada hiç kalpazan


Ah! oyun bozan tarih,dengesiz coğrafya
Mısırda babil gökyüzünde Ebabil
Sabah akşam durmadan kurulan sofra
Tenefus arasında çalan zil


Ver elini geçmiş,gitmeden mukaddes
Diyeceğim sana bu son paragrafta
Ses ver bana Anadolu,bağır son ses
Nerede o ruh,nerede Anafarta