Bir Sonbahar sabahında,
Tek çanta ve kocaman umutlarla,
Sevgili bulmaya gelmemiştim ki ben Ankara’ya,
Gelmiştim,çünkü umutlarımın şehriydi Ankara,
Bizce işgal altında olan vatanı kurtarmaya,
Söyle nasıl anlatırdım seni sevdiğimi sana,
Öylesine kapılmışım Ankara’nın havasına,
Görememiş zümrüt gözlüm bakışlarımı,
Bakmışsam bile herhalde palavradan sandı,
Yada bu adamdan sevgili olmaz dedi,
Dolaşıyor ortalarda,kaba saba dayılar gibi,
Çok düşündüm acaba böylemi dedi,
Otururken okulun kırık banklarına halbuki,
Ne şiirler yazardım sanırdın Cemal Safi,
Oysa İç çekişlerim delerdi ciğerlerimi ,
Kendimden bile gizli severdim seni,
Derdim ki ne güzel kadın olur ,
Kokusu doldurur her sabah evimin içini,
Salınarak uzanıverir yatağıma sultanlar gibi,
Esir alır ruhumdan bedenimi,
Kavga ederken bile lezzet bırakır hayatıma,
Mücadeleye de girilir derdim bu kızla,
Şöyle esaslısından bir dayanak olur arkamda,
Hayat her çakışında girer kollarıma,
Her sendelememde dimdik yanımda,
Yavuz Bülentin Anaları misali,
Dururdu yıkılmadan erkek gibi,
Şimdi yanık bir köz yakar içimi,
Bazen körelse de küllenmez ki,
Gizli bir his kemiri beni.