Birkez olsun duymadım Anne deyişini.,,
Gözlerinden okurdum sevginin her harfini...
Küçük kalbin direndikçe hayata,, bırakmadım ellerini..
Melek bakışların buğulandığında,,
Canım yanardı canın kadar yanmasa da...
Sabır bile tükenirdi o anda..
Tam 4 yaşını doldurmuştun.
Senden önceki kız kardeşin de aynı hastalığa yakalanmıştı..
Ne yazık bir yaşını bitiremeden melek olmuştu,,
Umuttu senin her nefes alışın, umuttu sessiz bakışların..
Acı iniltilerin can acıtsada her defasında,,
Çaresizlik kadere boyun eğdirsede..
Yinede pes etmedim,,,
Her şey senin içindi,
Senin içindi tüm gerçeklerim...
Uykusuz geçen gecelerin sabahında doğan güneş senin içindi...
Hüzünlü gözlerinin ardında saklanan gülücüklerin,
Koşmayı bilmedi..
Kır çiçekleri arasında oynayamadın,,
Papatyalardan taç yapamadım saçlarına..
Bir defa olsun duymadım Anne deyişini..
Duyamadım!!
Canım kızım..

Meleğim..
Acıyla kıvranan bedenin aklımdan silinmiyor..
Özlemim her gün,,, her saniye daha da çok büyüyor...
Düne kaç kez dönüp bakıyorum,, göz bebeklerini rüyalarımda kaç kez öpüyorum..
Koklamaya kıyamadığım saçlarını kaç kez tarıyorum..
Sen canım,, canımın parçasısın...

Bir kış mevsiminde doğdun yüreğime,,
Ve bir kış gününde düştün toprağın cenine...
Yüreğin sıcacıktı,,, sevgin sıcacıktı,,,,
Ama !!
Kaderin sana soğuktu meleğim,,,,,
Soğuktu....

Emine Yalçın
25.1.2015