Sadece bedenimim en zahide anı
İşte yine güneş gitti, aydınlıktan eser yok
Sesleri duyulan şehir şeytanlarının topuk sesleri
Ve bitmek bilmeyen anlamsız hayatım

Yine durduramadım kendimi bu akşam
Attım kendimi en rahat olduğum karanlığa
Aşık olduğum karanlığa . . .
Hep yolunu gözlediğim akşamlara

Attığım her adım yeri yerden oynatırcasına
Zelzele ötesi fikrine zahiyat eyleyeni hatırlarcasına
Sahibi olmayan kalemin simsiyah gölgesinde
Kalbimi attıracak bir ses gelsede öteden
Biliyorum yine umursamaz ötelenir gölgemden

Mürekkebimim damlaları akşamı anlatmaya yetmedi
Gözyaşlarımın bitmeye yaklaştığı akşama yetmedi
Ölmeyi istemeyi isteye isteye haddim yetmedi
Tükenirken mısralarım yazmaya dermanım yetmedi

Nereye baksam umutsuz keman tınısı az beriden
Işıkları yanan evler güneşi ister ben akşamı
İnsanlar diler mutluluk bense geberip gitmeyi

Sadece baktığım kıpkırmızı gül bile soluyorsa
Neye yarar sabahlar benden uzak yakın olsa
Gündüzler ah bi akşam olsa
Küçük bir çocuk gibi dolaşsam bende aranızda hep akşam olsa
SADECE AKŞAM OLSA . . .