Papatyalar, laleler ve lavantalar rüzgara bel büküyor
Sabahın akşamı kaybettiği zamanlarda

Mutlu olmak için bekliyorum akşamı
Çehremi gizleyip kendim olmayı

Kemanımın tellerinde hep bir nota
Sessizliğimin tam ortasında

Titrerken kemanımın telleri
Yere dökülen çirkinliğimin gölgesi
Sevdiriyor akşamı, akşamları...

Odaları boş bir yuva
Ne çocuk sesi ne bir maşuk
Soğuk çok soğuk yazın ortasında
Sevilmeyi hak etmeyen bir adamın son arzusunda

Solgun yüzüm ışığa doğruldu
Belki de bir barış arzusuyla
Her şeyi unutmak isteyen bir adamdı
Sadece mutluluğu arayan

Lakin kimse yoktu el uzatan
Karanlıktan yol yokmuş aydınlığa
Sözlerimi ezip cevap verdiler düşmanca

Şimdi aşık olmaz mıyım ben akşamlara?
Ancak huzur bulduğum gölgemde
Kendim olduğum tek odamda
Aşık oldum bir kez daha bu son yalnızlığa ...
Ve sana ...
Yine akşamlara...