Nefretim huzura uğradı artık
Aynada karanlık bir suret
Ne bu günahkar umursamazlık
Sanırım kendime olan nefretim

Yerim yok nefes almaya
Toprak kabul etmez bedenimi
Ateş eritemez günahtan bendimi
Gerek kalmadı sanki kalp atışlarıma

Ölü bedenime ağlayan olur mu?
Sevaplarımı hatırlayan?
Ya da sevaplarım var mıydı?
Belkide sevdiklerim?

Sadece kendimi mi sevmiştim?
Kendi sorularıma kendim mi cevaptım?
Benden ötesi yalan mıydı?
Sadece ben miydim gerçek?

Aynalar çatlıyor suretimi gizlemek için
Yalnızlık bile çekip gitmek üzere
Karanlık artık günahlarıma perde değil
Galiba gerek kalmadı nefes almaya

Ne de gereksizmişim ben oysa
Tıpkı bir fazlalıktan ibaret
İnsanların mutluluğuna bir azap
Sadece mutsuzlukmuşum oysa

O halde güzel kal hayat
Sevilen ve sevdiklerinle
Belki daha güzel olursun
Bensizlikte . . .

Hoççakal...