Yorgun bir ses gözyaşlarıma neden olurken
Yazıyorum bu satırları
Yalnız bırakın artık karanlığımı severken ben

Ne olurdu kurduğum küçük dünyamı yıkmasaydınız
Oysa ne kadar mutluydum kendi hüzünlerimle ben

Küçüktüm ve büyüdüğümde de öyle kalabilmişken
Neden aşk denen acımasız hırçın dalga vurdu sırtıma

Başım yerde, taşıyamıyorum bu ağırlığı
Uçurumun kenarında seyrediyorum seven insanları

Gökyüzü sevgi ile beyaz olurken
Neden yalnızım ben sevmeye çalışırken

Bazen güzeldir severken yalnız olmak
Peki hiç sevilmeden yalnız olmak
Sonsuza kadar yalnız olmak . . .

Bu akşam kalbim bir enstrüman
Çıkan her melodi karanlığımdan bir haykırış

Hoçcakal güzel olan insanlar
Teşekkür ederim küçük dünyamın sonu elinizden!

Süzülüyorum ufuklarda
Gözyaşlarım havaya karışırken
Sonuma adım adım giderken
Elimden tek tutan yine sensin
Ölürken bile beni bırakmayan YALNIZLIĞIM...