Solmuş renklerin toplantısı var hayallerimde
Nice cesur yürekli umut
İntihar etti, kanarak ruhun güzelliğine
Eşlik etti kalbimin ritmi
Şiddetli bir depremin sarsıntısına

Toprağına hasret duyan bir çiçeğin
Bedduasıdır çınlayan kulaklarımda
Mutluluğun son vedası bu kalbime
Gökyüzünün en laçka hali bu
Aldığım her nefes sona bir adım
Gözlerimde beliren her şey katilimdir
Aklımı kaybettiğim en büyük bilinmezlikse
Bugün kaçıncı defa katledildiğimdir

Hayallere kazınmış bir yalnızlık mı bu ?
Yoksa yalnızlık mı hayal olmuş ?
Bir zamanlar üzerine titrediğim eller
Başka ellerin evimi olmuş ?
Nereden bilecektim ki
Ellerim arasında büyüyen gülün dikenleri
Zehirle dolmuş

Gecenin sessizliği ve kırgınlığı bulaşmış fikirlerime
Ağzımdan çıkan sözler bana ait değil
Ben ait değilim ne bir kadına, ne bir şehre
Bir zamanlar öptüğüm dudaklarda başka izler
Geçtiğim yollardan geçenler var
Yokluğun ve yok oluşun en mükemmel haliyim

Herkes tarafından öldürülmüş
En sonda kendi kendini öldürmüş
Bir deliyim, bir yokluğum
Hiçbir şeyim...