Akif’im, sen gideli yıllar oldu,
Hasta bir adamdı garbın gözünde Anadolu!

Körpe bir fidandı, daha ne idi ki istiklalin yaşı.
Hayat verdi, can verdi bu millete istiklal marşı!

Ümidin, imanın sergilendiği andı istiklal savaşımız,
En az onun kadar büyük bir eserdir istiklal marşımız!

Milli mücadele de, vatan sathında hep nefes nefes,
Beyazıt’ta, Fatih’te, Süleymaniye’de yine aynı ses!

Düşmanıydın, en büyük korkundu tefrika,
Sarsılmayacaktı bu cephe yedi düvel saldırsa da!

Temsilcisiydin, sanatkârıydın bu necip milletin,
İlelebet yaşayacak gönüllerde o sonsuz muhabbetin!

Vatan şairi mi, İslam şairi mi ne desek sana bilmem ki?
Kelimeler yetersiz, cümleler kifayetsiz inan ki!

Medfunsun gönüllerde, hasret kaldı sana makber?
Eminim sana da ağuşunu açmıştır sevgili peygamber!

Nasıl “sessiz yaşadım” dersin, sessiz çoğunluğun sesiydin,
Seni kim bilebilirdi ki olmasaydın şairi milletin!

Istırapla haykırışın bir tezahürümüy dü kaside-i bülbül,
Terennümünde bugün bile şiddetle ürperiyor gönül!

Seherlerde okur marşımızı gür sesle vatan evlatları,
Gururla çekeriz göndere ayyıldızlı bayrakları!

Vatanımın sevdalısısın seni unutmak ne mümkün!
Alsancağımızı çekerken göndere ,yine seni andık daha dün!

Bize seni hatırlatıyor kurban olduğun nazlı hilal,
Seni unutanın gözü kör olur, kulağı sağır, dili ise lal!

“Beni kim nerden bilecek” derdin, bak sığmadın tarihe,taştın
Seni gönüllerde yaşatan bağımsızlık ve hürriyet aşkın!


Bu kadar mı aşık olur insan istiklale,
Aşıkın maşukuna vuslatıydı Çanakkale!

Senin sesindi kürsülerde inleyen,
İstiklal marşıyla milletine seslenen!

Bihaber yaşıyoruz mirasından heyhat
Milli mücadelenin ruhunu yansıtıyor safahat

Safahat sessiz yaşayan Akif’in gür sesi
Kemale ermiş, mûtedil bir hayatın mesnevisi!

Hani Âsımın nesli, Âsım’ın nesli diyordun ya Akif’im!
İşte ben o Âsım’ın nesliyim!