En çok uyurken severdim seni
Yüzünden esen İrem rüzgârlarıyla
Kokusu gelirdi saadetin
Kirpiklerinin altında kurulurdu bir cennet
Sessizce uzanırdım aydınlığına

En çok sevdiğimde sen hep uyurdun
O yüzden göremezdin
Gözlerimde açan çiçeğin rengini
Uzanırdı sonsuza doğru usulca
Tut beni, diyen ellerin

En çok seni severdim; sen uyurdun
Sırılsıklam bir merhamet dolaşırdı başında
Gündüzün bütün öfkeleri durulduğu an
Melekler konardı yanaklarına
Ve ben ateşi de severdim

Şimdi kuru bir nehir yatağı
İskenderiye yahut Roma’da
Belki eski tarihlerden kalma bir heykel sevda
Bunca kıymetli ve bunca suskun
Sen heykel kalma ruhumun meydanlarında
Ne olur bi gül

Kalk camları sil
Sehpayı kaldır orta yerden
Dilersen bağır, çağır
Karanfilleri yol
Sonra sarıl usul usul küskünlüğüme
Ve bi gül

Ağzı bozuk acılarla dolu içim dışım
Kırkikindi kanadında bir damla
Ya da ölü denizin gözüyüm
Anla gözyaşına sığmıyor hiçbir veda
Sen de artık uyuma
Doğrul suskunluğa yattığın döşeğinden
Bi gül

Gayya kuyusunda bütün kusurlar
Bırak yansın, bırak acıma ussuz anılara
Bütün hicranlar adına
Bütün aşıklar adına
Bütün ölüler aşkına
Ne olur bi gül