Yıldızlarını düşürmüş gökyüzü gibi gözlerin
Avuçlarından okuyorum yüzünün yalnızlığını
Her öpüşümde
Dudağımda izi kalıyor hüznün

Güz çiğdemi kokuyorsun
Ne zaman esse kuzey rüzgarı
Gülümsemen susuz, bakışın tuzsuz
Kanatların acıyor çırpındıkça
Yaşamın en yalnız sanrılarıyla baş başa
Kim bilir arada ben düşüyorum camına
Ağlıyorsun

En acı yemek, çaresizlik biliyorum
Biliyorum çölde biten çiçeğin kaderidir hüzün
Yine de ben buna dayanamıyorum
Senin adın hüzün mü ki çocuğum

Kıpkızıl akşamlarda perdesini çekiyor umut
Işıksız kalıyorsun gecenin koynunda
Üşüyorsun belki de
Anlamıyor sığındığın kovuklar
Her sabah uyandığında
Rüyadan kalan gülümsemeni kefenliyor güneş
Balmumuna sarıyorsun acılarını
Anlatamıyorsun, anlamıyorlar
Bu rüzgarın suçu mu, güzün mü?
Bir ardıç kuşunun şakıması mı, hüzün mü?

Tarasan saçlarını
En güzel esvaplar içinde
Vurulsa sana bir ecenin yüreği
Bir dalganın göğsünü yumruklamasına
Denizaşırı yolculuklara sevdalı sen yine
Öpmek istiyorsun kurşunu alnının ortasından
Rüzgarı bağlamak yelken direğine geminin
Ve yaşamak istiyorsun dudağımda biliyorum

Senin adın hüzün mü ki çocuğum
Ben seni tükenen sözlerle sevemem
Bağbozumunda yaşmağını kundak yapan anne gibi
Baba gibi kasketinde dağ yemişi getiren
Ben seni şehrayin sokaklarında aşk toplayan
Kimsesizler gibi sevdim
Eğil gözlerindeki hüzünden öpeyim
Eğil umuda sarılan ellerini öpeyim
Sen kal sarnıcında kalbimin ömür boyu
Kal sol yanımın aydınlığında çocuğum