Kaç kez çaldım kapını, varmadın hiç farkına.
Kaç kez açtım gönlümü kondurmadın terkine.
Kaç kez dilendim aşkın, uğratmadın barkına,
Aksa da sular gibi, buharı yoktur ömrün.

Bu aşkın çilesinde, bekledin nice zaman,
Sığındın yalnızlığa günlerin oldu hazan.
Bir selamın çok bile, koşar gelirim inan.
Tenim değsin tenine, tekrarı yoktur ömrün.

Sitem etme ne olur, suçlu sade ben miyim?
Döktüğün gözyaşına dayanacak can mıyım?
Hasretin çilesinde yıkılacak han mıyım?
Son nefesten öteye gideri yoktur ömrün.

Yaşadığın o şehir olsa da benden uzak,
Bileydim beklediğin arardım cadde sokak.
Bitmeden bu sonbahar kasım olsun son durak,
Tekler her an bu canım, kararı yoktur ömrün.

Yıllar geçti bak aşkım, bedende arızalar,
Tat vermiyor kadehler, al benisi mezeler.
Sona ermeden günler tadın alsın azalar,
Yarına senet versem, ederi yoktur ömrün.

Yazdım, çizdim günlerce, süsledim sayfaları.
Buldum limanı diye koy verdim tayfaları.
Hayat denen bu yolun boşaldı kefeleri,
Dolaştım almak için, pazarı yoktur ömrün.

Umutsuz olma gülüm, sevdan hala döşümde.
O güzel bakışların, baki kaldı usumda,
Tutmasan da elimi senli günler düşümde,
Yayma zamana aşkı, ayarı yoktur ömrün.

Koyma bizi hasrete, etme bu aşkı heder.
Huzur bulsun güzelim yürekteki bu keder.
Adımlarım yolları, Macit’e bir gül yeter.
Vuslatsız kalan aşka, yararı yoktur ömrün.


Mehmet Macit
08.10.2015
Dikili/İzmir