Öyle sessiz ki tabiat,
Kasabadan uzaktaki nehirden,
Su sesi ta bize kadar geliyor.
Gözleri araba farı gibi parlayan bir kedi,
Ağaç dalına uzanmış dinleniyor,
Köpeğim Kurt ise,
Aval aval pencereme yani bana bakıyor.

Öyle sessiz ki tabiat,
Toprak uyanmasın diye yaprak bile yere düşmüyor.
Sadece ara sıra,
Dolunayın önünden yarasalar geçiyor.

Geceler,uykusuz kalmak sinir bozucu,
Bir tarafta Kafkas’ın soğuğu,
Bir tarafta annem: geç oldu hadi yat uyu,
Yorgan kalın koyun tüyünden,
Ağırlık üzerimde ve söndürdüğüm mum kokusu,
Bu gece iyi ki de elektrik yoktu.

Gözlerim tavana bakıyor,
Çünkü ay ışı bir tek oraya düşüyor,
Düşlüyorum Leyla’mı,
Anca o beni bu karanıkta ısıtıyor,
Tebessümü aklıma gelince.
Bir an önce sabah olsa da,
Gitsem yanına.

Sabırsızlığım yüzünden,
Uykum iyice kaçtı,
Kuzular bile hoplayıp zıplamaktan bıktı,
Tabi bende saymaktan.

Geceler,öyle sessiz ki,
Sabahın gürültüsünü iple çekiyorum..


Vagif Seyyah Hüseynov

sonda söylediğim türkü:

’men nece dözüm, yaxın gel quzum
geceler, uzun geceler’ Reşid Behbudov