Yapay bir çiçeğim vardı,
Bir arkadaşımın hediyesi,
Öyle güzeldi ki kendisi,
Belki de bende öyleydi...
Güzel olan ne varsa giydirmiştim üzerine,
Ben uyurken üşümesin diye yokluğumda...
Aşkı, sevdayı, anıları,
Özlediğim köyümün puslu havası,
Anne anemin hikayelerini,
Çocuklarımın ellerini,
Annemin gözlerini,
Babamın övgülerini,
Vesair bütün güzelliğimi...

kimseye de söylememiştim onu,
ne çok sevdiğimi, ama
nedense bet bulmuşlardı çiçeğimi,
kim görse kendisini,
atsana şunu derlerdi bana...
Bakmak var görmek var farkını da o zaman anladım.

Ama gerçekten çok güzeldi...
Yemin ediyorum ben böylesi çiçeği bir daha hiç bir yerde görmedim.
Zaten zor seven biriyim.
Neyse!
İki rengi vardı sadece
Yeşil ve kahverengi,
Ama o sanki bütün bir bahçeydi,
kahvesi bildiğimiz kahverengi ama yeşili fevkalade idi
Pastel ve mat
Fakat ahengi muhteşemdi...
Lale gibi desem ama değil,
Yaprakları daha çok kata sahip biraz gül,
Biraz hüzünlü gibi...

Neyse, onu sevmemişlerdi işte,
Ben dışında kim varsa, hepsi anlamsızca kızardı ona...
İsim vermeden geçeyim burayıda,
En sonunda çiçeğim kadar değerlim birisi,
Tuttu kanatlarından boca etti basit bir çöp kovasına...
Kalakaldım öylece bir başıma..

Yalnızdım artık
Her şeyimi de vermiştim ya ona,
Götürdü bende kalanlarımıda yanında...

Daha öncede bunu yapacaklarını söylerlerdi ama,
Sevdiğimi anlamış olmalılar ki üzerinde pek durmazlardı.
Bende çok fazla aldırmazdım, nasılsa şaka sanısıyla,
Fakat bu gerçekti....
Ve artık çiçeğim çöpteydi.

Ben öylece hayrette,
Bir çiçeğe, bir çöpe bakar kör iken,
Gözümdeki yaşlar bu kez bana akıyordu.
Gözlerimi kapadım,
Yutkundum,
Durdum,
Ama yinede durmadı yaşlar,
Sonra güzelim,
Sevdiğim,
Yapma! dedi bana..
O sesle sendeledim,...
Ben sesi çiçekten zannetmiştim.

Cidden çok mu üzüldün, dedi..
Bak şimdi bende çok üzüldüm..
Alalım geri ,
Alırım bak,
Alıyorum....
Diye devam etti...

Hayır dedim, hayır...
O orada kalsın...
Artık yetmeli bu kaybediş sancısı,
Alışmalı buna da kalp...
Biz acıya acıya oluyoruz.
Solup tohuma duran çiçekler gibi,
Nasılsa o bende kaldıkça bütün çiçeklerim koparılacak,
Kalsın...
Şayet gerekli ise,
İnsan sevdikleri için kendinden bile vazgeçebilmeli,
Kırmak yerine kırılmayı seçmek gibi,
Severek ayrılacak kadarda bir başka türlü sevmeyi bilmeli...

Teselli benim sol sebebim,
Her zerrem, tüm şeyim,
Boş verin sairi de,
Artık siz istediğiniz olun,
Ben de benim....

Zehra Asuman