Ahsen
Ben senden önce
Hiç şiirden bir yalnızlık büyütmemiştim

Şimdi
Kadınlar görüyorum şiirsiz pencerelerde yağmuru koklayan
Ve her yağmurda camdan bakan arap kızın ellerinde büyüyor
artık
sonbaharlar

Üstelik yalnızlıklar çoğalırken
yangında mal kaçırır gibi öpüşüyor sevgililer
Durup ince şeyleri düşünmeye vakti yok
kimsenin
Bir bakıp sevmeyecektim deseydiler keşke

İkinci tekil şahısların avuçlarına bıraktığımız
kuşlar
Bir gün kurşunlaşıyor
Nazımın dediği gibi hava kurşun gibi ağır
ve yüzümüze vuruyor kangren olmuş sevdaların ayrılık kokan
soluğu

Ahsen
Ben senden önce
Hiç yarınsız uykulara yatmamıştım

Şimdi
Çiçeği burnunda bir yalnızlıkla bekliyorum
perdeleri akşamlara
akşamları üstüme yıkılan pencerelerde
Ve her gece
erkekler ağlamaz diyenin peşinde koşuyor
ağız dolusu küfür


Ben bir sövgüyüm Ahsen
Ve her anasını avradını diye başlayan sözde
Sen takılıyorsun boğazıma
Kalıyor öylece herşey odanın orta yerinde
Kalıyor insan ömrünün orta yerinde
Kırılıyor ayna
Küfür bir yana
Ana bir yana
Avrat bir yana...