üşüdüm yokluğunda
sarındım şiirin eteklerini belime
dilinde varoldum
aşkın


sözcükler sıcaklığını örttüler üzerime
bir dize verdi mutluluğunu
senin sevgi dolu bakışındaki
çoğul yalnızlığı
binalar pencereler insanlar
tepemden baktılar
ay yerine


göz gözeyiz şimdi
elimden tutan o
insan dokusunu bende bulan
her kıtada hayatın türlü durumları
yanımdan geçip gidiyor bir tren
bir yolcu bırakmadan


sensizlik üşütüyor
soğuk güneş değil
ne de ekim rüzgarı
yağmur serpintileri
bir kadın eğilmiş
pazar artıkları alıyor çöpten
biri onu bekliyor
geçip gidiyorum yanlarından


anlıyorum
yine kimse cebinde olmayan parayı değil de
eline tutuşturulan üç beş lirayı görecek
oy kapma zamanı
neden bunları düşünüyorsun diye sorma
sensiz yaşadıklarım bunlar
kırıklıklar yalnızlıklar


az önce yağmur yağdı diyorum birine
az önce çok üşüdüm
adını söylemedim senin
o yağdı, o üşüttü demedim
söyleyemedim gelmediğini
bazen şiirin yetmediğini
örtmeye sensizliğini
o geniş ince ipek eteklerin
yetersizliğini

oysa nasıl sarılmıştım
somut bir varlık gibi..



02. 10. 2015 / Nazik Gülünay