YÜREĞİME SAKLADIM SENİ
Gün görmemiş kimsesizliklerim kederli,
Betonun hışmına satılan gecenin ağlarında.
Bendeki dertler seninkinden de katmerli,
Şifasını bekler, umut güneşimin şafaklarında.
Sevdam ağlasa da cemreden uzak kalmış yolcusuna,
Belki de buluşma v/akitleri, sütbeyaz kefenin duvaklarında.
Sayılı gün çabuk geçer,
Gel sende say günlerimi.
Ömür; göz açıp kapayana dek biter,
Geriye getirebilir misin dünlerimi.

Ya beyaz ol kirlenmeye mahkumca
Ya da benim gibi karalar bağla,
Yürek mağdurları gibi suçlanmışça.
Sende bırak vuslatı mahşerin sırtına,
Çok yaşat bu dünyada bıraktığım hüzünlerimi.
Gelirken beraberinde getir,
Gözlerinden kaçırdığım bakışlarımı,
Ve sevda yolundaki yokuşlarımı.

Gün bitimindeyim;
Garip geldim, garipte gideceğim.
Beni anlayan dostlarımın omuzlarında.
Bir musalla lahzası seçtim dünyaya bakmak için,
Gül işvesindeyken, bülbül hâlâ vuslatın zârında.

Toprak “gel benim özüm” diyerek ağzını açmış,
Belki uyutacak belki de yutacak beni.
Uyutsa da yutsa da bundan sonra fark etmez,
Çünkü; yüreğime sakladım seni.
Sen gülüm dersen,
Makberimin toprağı bile bağrımdan bitirecek seni.
Unutma……unutama...

Metin HANLIOĞLU- SİVAS