ilk toprağa adım atan vardiyadaydım
elimde on suhuf


küçük bi bahçe ve küçük bi bahçe arasında çocuk
kelebeğin başını okşamak sevap
kanatlarını yolmak günah
güneşi doğurmak her sabah pencereden
ve batırmak her akşam canına canına
üç kul hü bi elham
bi elham bi ihram
bi kapl kriz çıkartıyor
ortalık toz duman

ah nasıl da kesiyor insan uykusunu
düşlerinin ortasından


oysa gelirken yanımıza almıştık allahımızı
herkes sımsıkı saklıyor şimdi birbirinden
birileri sürekli çağırıyor sofrasına
suyun ve ekmeğin hatırına doyuyor insan


kuşları ve tirenleri ve cezayirli menekşeleri
kendinden geçerken gördüm
hoş istemiyordu onlar da bilenmeyi
ama çığlık ve düdük ve isyan kokuyordu
anneler sütlerini kesti

kan gövdeyi götürdü nicedir haber yok
toprak sürüldü apar topar
dörtnala giderken tavsadı kısrak başı
yeminli hempalarla
marşlarda düzen yok
deniz
bildiğin
dalgada