istanbul sakla sesimi
sönerken ışıklar tek tek evlerden
odalarıma sinsin yalnızlığım
......gölgeler büyürken duvarlarda
......çığlıklar aksın sözcüklerden

istanbul adımla ruhumu
karanlık sararken sokaklarımı
acılar yakarken sızım sızım
......yağmurlar süzülsün çatlaklardan
......çınlatsın sesimin ışığını çoğaltarak

istanbul dokun bana
rüzgârın girsin pencerelerden
sarsın sonsuzluğumun aynasını
......sırını doku bilinmezliklerime
......açılsın nefesimin buğusu

istanbul durdur saatimi
yolculuğum senden geçerken
çöker tortular suyun dibine
......bekler bir çalkantıyı
......vuran ışığın huzmeleriyle...
__
ey şair
nefesle gökyüzünü
fırtınalardan arta kalan gücünle
sarıl gökkuşağına
aydınlansın salıncak....

uçsun saçların hayatı kucaklayarak...

Merâl Özcan