şu koca şehrin
delik deşik karnından doğdum
o yüzden yarım kaldı ağlamalarım
kan doldu burun deliklerime
hapşırsam bulaşırım diye korktum
içte bir gizli savaş
kendimle mücadelem
yendikçe
hüznün gölgesi çöreklenir gözlerime
aldanma sakın gülücük saçan izlerime.




benimkisi öylesine bir mutluluğu
soğuk kış gecesinde ısıtma çabası
ben örttükçe kalın battaniye duruşumla
o açıyor bir yerlerini
uyku arasında
korku dolu kabuslar
üşüşüyor düşlerime
saklambaç oynayan ben değilim
çoktan evimin dik yokuşunu tutmuşum
ebe diyen ellerin nemli dokunuşu sırtımda
kes at diyor şeytan
işe yaramaz solunu.




harami sevdaların talan ettiği
gül bahçesi değildi elbet
her insan gibi
yabani doğrularım olmuştu hor görülen
hak ettiğin gümüş tepside sunulmuyor insana
nerde çıkmaz bir sokak
orada mutluluğun adresi
geri dönüşsüz çıkılan bu yol
kulaklarda ölüm marşı.



kör bir kuyunun başında Yusuf’a sesleniyorum
çoktan sevda tacirleri götürmüş.





Ayvazım DENİZ