(GÖNÜL EVİM!)


Yazgılar çekip götürüyor insanı
Taşından toprağından ayırıyor
Yaşamın tozlu çakıllı yolları
Sende bırakıp gidiyorsun
Sessizliğini ana kucağında
Baba ocağından
Mutlu düşlerinle beraber
Issız kıyısına gekiliyorsun
Yaşamın gözlerini güzelleştiren





Umutların en güzeline ok atıyorsun
Ta ki akıntıya kapılıncaya kadar
Bir kaç damla yaş kirpiklerinden
Ayrılığın koru düşüveriyor
Bir zaman sonra
Tenhalaşıyor yüreğinin kıyısı
Issız bir ormanın derinliğinin zindanlarına
Çekiliyor gözlerin kaşlarının arasında
simsiyah gecelerin
Demir atıyorsun farketmeden
İçine düşüyor işliyor sızılar
Yaşam sevincinin




Taş attığın su açılıyor halka halka
Kopardığın çiçekler gibi soluyor gün
Bırakıp gitmeye can attığın dün
Bir anda oluveriyor yaşama sebebin




Dağlar çok uzaklarda
Gökyüzü gibi uçsuz bucaksız
Derin çizgiler bırakıyor alnında
Renksiz siyah ve beyaz bahtına çizdiğin resim
Oysa, yeşilin her tonunu ezbere bilirsin
Mavinin dinginliğinde engin gözlerin
Boylu boyunca uzanıp gidersin
Bilinmez hüzünlü satırlarında bir şiirin




An gelir küçük bir anı götürür uzaklara
An gelir göç eder gözlerinden hüzünler
Kızıl bir gül açarken dalında
Mavilikler uyuklarken gönlünün ücra köşesinde
Bir tatlı hatıra kalır şiir
Asılır kirpiklerinin arasına mavi!!




...sende alıkoyma özgür bırak azat et,
yüreğinde yaşama sevincini...




Bakışından dökülen sessiz çığlık
Yüreğinde fırtına
Çağlayan nehirler
Sevinçler bitmeden
Kış gelmeden erisin bitsin kin
Barış güvercinleri gelsin
Yeşil anılar yeşersin ay ışığında
Sıkı tutun! Gönül evim!!



Nurten Ak Aygen
29.08.2015