Ve gözyaşıyla yeniden başladı yaşam...

Yokluğun varoluşçu sahiline
vuran dalgalara karşı
kumdan kaleler ölüyor

Herşeyi unutmaya hazırım diyor
solgun fener ışığı
uzaklardan duyulan şilep seslerine
ağladığında

Fırtınaya dönüşüyor çiftleşme dansı yapan
deniz atları
Denizanası şefkatiyle saldırıyor
ısırılmış elleri

Erkek adası’ndan çocuk seslerini
çalıyor iblis
kan/mışcasına
kadınca sızım yosuna damlıyor
Ve renkleri gözlere dönüşüyor

Tinsel yalnızlık doluyor içime
sığmadığım zamanlar
Nuh-un gemisini sonsuzluğa uğurluyorum
korkuluk cesaretiyle Tanrı’nın iyi tohumlarını
Saklıyor Gulliver

Ardında kum tanelerine bırakıp başladı bitişe
Ki köpükleri buluttan kuşların
denize benziyordu göğün yüzü
yüzümün yarısı sen de

SONSUZLUĞUN varoluşumuyla....