3
Yorum
11
Beğeni
5,0
Puan
783
Okunma
Bana benzemeyen ben
be(n)den önce
uzun ıslık çalıyor saçlarımda
sonra ellerimi tutuyor göğsü
yuvarlak, koyu ve mor damarları
örümcek sessizliğiyle sarıyor
boşlukta asılı siluetimi
siyah kahkahalar acıtıyor canımı
ne/neden/niçin ayıklıyorsun
içimde ki taşları annem
taş da olsa
bir faydası var derdin
canlı cansız tüm varlığın
nasıl bir yara ki bu
yarısı içimde
diğer yarısı
ben den dışarıda
inilti
yine iniyor parmak uçlarıma
ben bana benzemeyen
be(n)den önce susuyor
bir nehrin ağzında
kesik ve derin
sözler geçiyor pelteğimde
cümle değil
setler kuruyor naaşım
ve dilimde söz yaşıyor
ki bana benzemeyen ben
be(n)den önce eriyor
Özüm değil, közüm be(n)den…..
5.0
100% (5)
Cevap Yaz
