Her çığlığın ardında isyan
her isyanın içinde özlem var ...
demiştin yıllar önce
ellerin titriyordu
ve sen gözyaşlarını
koyu bir bakraca sağıyordun 
ben dumanllı gözlerimle süzüyordum
Son geceyi
ve yıldızları cebimize alıp sabaha kadar
tek tek  yakmıştık hayallerimizi
görünmez bir rüzgâr geçmişti içimizden 
ağaç dalları gibi kırılmıştık inceden
 ne rüzgâr farkındaydı ne de biz
Son gecenin üşüyorduk it gibi
Geçti içimizden ayaz
 beterdi bu titreyişler
 ayrılık sıtması yakmıştı kandillerimizi
 ki ay zerre kadar düşmüyordu gölgemize
 uzakta bir ormana dalıp  gitmiştik
bütün ağaçlar yeşildi...

oysa  kamuflaştı tüm özgürlükler...
 kabuk değiştiren sürüngenler gibi
asfalta bırakılmış kimlik mesala
uzun yol türkülerine susamış
unutulmuştu geçmiş
kamlumbag ömrü gibi ölmez ise de süründürür aşk
bir radyonun paslanmış
açma düğmesinde

 onca gönül  izi  kalmışken
çekip gitmişti son gece
yitik köprülerin altından
 hiçbir şehre eyvallah demetden...

Her gidenin ardında ozlem
her kalanın içinde bir özleyen var...
demiştim
ufukta görünen kara gibiydi gözlerin
 ve  ait olmadığı ülkeyi fethetmek isteyen
 yeni prenstin kahramanlığa hazır
 adı konmamış denizlere  akan nehirler gibi
hür fakat yapayalnızdı mutluluğun
tüm geceyi aydınlatacak kadar beyazdı saçların
 tan ağırken kaybolmuştum şavkımda
sakın gözlerime bakma  demiştin ıssızca

 medusa kadar ağırdı...son gece