Yaşama ilmiği asılı boynumda
Topladım her şeyimi
Hayır ve sevaplarını azat ettim
Onlar ne dile gelir nede dil söyler
Hatalarımı günahlarımı döktüm önüme
Hiç birini ayırmadan ötekileştirmeden
Hayrım şerim günahımla yargıladım kendimi
Ölüm pusu kurmuş tam ensemde
Geziniyor bedenimde hiç bana aldırış etmeden
Fısıldıyor ara sıra kulağıma
Hadi gidelim diyor seninle gezmelere
Bazende inadına titretiyor yüreğimi
Aldırış etmiyorum
Seni takmıyorum ister ensemde mevzulan
Ister benim aldığım nefesi say sık boğazımı
Istersen al nefesi bir anda üfle nefesime
Vakit dolmadan neylersen nafile
Kızılcık şerbeti içir zehir diye
Niğdemi alaşağı eyle bıkarım diye
Istersen kazdır çıplak elle mezarımı
Istersen sapla nefesini ensemin tam orta yerine
Senden korkmuyorum
Korkmuyorum senden senin varlığından
İç organlarım jiletleniyor sanki
Sanki naralarımın başkaları tarafından
Duyulmasını diler gibi
Kan ağlasada içim
Yüzüm inadına gülecek
Iflasa vursa içim mihrabım dik ayakta
Kanlar içinde kan ile yıkandım
ALLA’AHU EKBER
Diye arındım temizlendim aklandım
Hadi şimdi terk et bedenimi
Hadi şimdi Çek nefesini nefesimin içinde



Not: Bu kifayetsiz satırları hastahane odamda bir elimde serum
Burnumda oksijen ile yazmaya çalıştım hatam olduysa af oluna saygılarımla...