Alacakaranlığın gün yüzüne eriştiği bir demdir ümidvâr olmak...
Bir kuşun kanadında umuda yelken açan rüzgârda,
Ufukta umudun yamaçlarında açtığı rengârenk çiçeklerde saklı en kavi azmî...
Biraz sabır biraz da dua için açsak ellerimizi...
Yeşertsek umutları, kırıntılarından ihya etsek yeniden,
Yine/yeniden umut yeşerse hayatın içinden…
Zamanı durdursak mesela, zamanın tutulduğu an kalsa bâkî…
Ömrünün bittiği an/ı batıp giden gününle yitirmeden umudu…
Peşi sıra kesilmeyen "Vazgeç" sözlerin ardından,
En koyu umutsuzlukların içinden bile bir umut fısıldar;
"Yine/yeniden” denersin. Sonramı? Sonrasında; "ol" der oluverir.
Nice sırlar taşır dualar. Niyetler ve anlarda barınır umutlar…
Evâmirini dinle “sakın ümidini kesenlerden olma.”
"Güzel gören, güzel düşünür." nazarına erişsin yüzün!
Kaldır başını masivaya; "Dua" et!.. "Sabır" et!…
Bilâ-perva istemem zevalin havasına ait hazînane feryadları!
İştiyaka lâyık değil çekilen acılar, tâkat edemez müfarakatı!...
Asla ve kat’a ümitsiz olma azizim!
Ye’is mani-i herkemaldir zira!...