Samsun’da yaz akşamlarından biriydi.O gün hafta sonuydu. Doğu parkta piknikteydik. Akşam oldu ve deniz kenarında oturmak için sahile yürüdük.Çünkü piknik yaptığımız yer deniz kıyısına çok yakın çok güzel bir yerdi.Ailece günün tadını çıkarmıştık sözüm ona.Görünüşte öyleydi ama bir de bana sorun.

İç dünyam gelgitlerin fırtınasında zaman zaman boğulurdu.Belirli zamanlarda neşeli olsam da bazen iç dünyamın susmayan gürültüleri beni bunaltıyordu.Deniz öyle iyi geldi ki o an kendimi çok bunalttığımı fark ettim.Deniz kenarında taşların üzerine oturdum.Suların her defasında taşlara çarpması sanki içimdeki bütün lavları söndürdü.Kendime eziyet ettiğimi fark ettim.Çünkü artık yüreğimin acısını ne kafam ne vücudum kaldırmıyordu.Kaderimin acı yanlarını düşünmek yerine güzelliklere kavuşabileceğim duygusu kapladı içimi.Galiba düşüncelerimi değiştirmem konusunda daha hızlı hareket etmeye karar verdim.Ve o gece her şeyi denize bıraktım huzuru hayatıma çağırmalıydım.

Şimdi Rab’be teslim olmanın ve olumlu düşüncenin insanı hayra daha çabuk götürdüğünü görüyorum..Her şeyin güzel olmasını istiyorsanız hayatınızda doğru insanları ve ve doğru ilişkileri hayatınıza yerleştirmeyi amaç haline getirmeniz gerekir.Bu düşünceler bu şiirin oluşmasa sebep oldu ve eve gelir gelmez şiirimi kaleme aldım.İyi ki almışım diyorum şimdi.