Gecenin en sessiz saatlerinde
Yorgun düşer beden kapanır gözler
Dünyayla iletişimim kesilir
Düşler kapısı aralanır ağır ağır
Karşımda belirirsin ansızın

Parmak uçlarında yürüyerek yaklaşırsın
Nazlı bir gelin edasıyla
Tüm utangaçlığın üzerinde olur
Donatırsın yatağımı güllerle
Aralarım kirpiklerimi bakarım gülerek
Hoş geldin diyerek sarılırım sana
Tüm yorgunluğum geçer kollarında

Ayrı geçen günlerin acısını
Sığdıramayız kısacık ana
Sindire sindire çıkarırdık her nefeste
Alfabedeki harflerin en yalın hali
Saklar gecenin gizemini

Yarışır akreple yelkovan
Bir su gibi geçer zaman
Odama siner hayat iksiri kokun
Mum ışığı yerini bırakır aydınlığa
Gecenin yorgunluğu çıkarken doruğa

Sıklaşır nefes alıp vermelerimiz
Aşılmaz denilen kaleler feth edilir
Salınır azap kuşları birbir
Satır başlarında örtüşür devrik cümleler

Parantez içine alırım ismini
Değişmez noktayla vürgül’’ün yeri
Ben seni yasaklarda sevdim
Kimseler bilmesin diye be gülüm
Sensiz nefes alamazken
Yalnız yaşamaya da alıştırdın beni ...


Refik
19 . 07 . 2015
İstanbul