Yalnızlık;
Bütün rakamların sıfırsız anlamsızlığı,
Bütün harflerin ara boşluksuz yazılışı gibi,
Bütün seslerin gürültü oluşu,
Bütün insanların aynılaşması gibi...

Herkesin anlıyormuşçasına boş boş bakması,
Yine başa dönüp "ama" ile başlayarak,
O sığlaşmış laflardan bahis açması gibi...
Sanki sizinle ilk kez karşılaşma afallaması,
Sözde aklında tuhaf bulup,
ama yinede merakta kalması gibi....

Sordukça yorması, yordukça anlamaması,
anlamadıkça konuşması çabası gibi...
Sizin de sıradan olduğunuzu sanması,
Birde kendine benzetmeye zorlaması gibi...
Farklılığınıza aldırmaması,
Hatta "ol"uşunuza katlanamaması gibi...
Kendisi gibi sanıp yanılsamasını sizde araması
Birazda inatla size bunu dayatması gibi.

Aklınızı hafife alması...
Güya sözde zekâsını öne çıkarması,
Maskesizliğinize bir türlü inanmaması gibi...
Anlayamadığında da hırçınlaşması,
Hiç olan basitlerini ayyuka çıkartması gibi...

Ona göre saçma olan ciddiyetin savaşçısı sanki
Seni anlıyorum dercesine kafa sallaması,
Fakat yinede kendi içinden çıkar hesabını yapması gibi...
Kendi boşluğunun utancıyla çirkefleşmesi,
Aklı işe yaramadı diye çamurlaşması gibi...

Anlık bir hüzün bıraksa da, bu sefil yetisizlik size,
Akleden kalbe uğrayamaz ne keder, nede elem,
Bu türden densizlikler dilinden,
hemen geçer gider güzaf söylemler sizden.
Kendini kazanır bu güruhun ıssızlığında...
Şeylerin farkında olan akîl insan...

Yani aldırmayın siz onlara,
Yalnızlık güzeldir olanı biteni ölçüp-tartana,
Hakikati asılda arayana...
İdraki meal olana...

Asıl yalnızlık "çıkar"da varmış gibi yapıp,
Ganimet bittiğinde ortadan kaybolanlara,
Bu zavallılıkları anlatamamaktır onlara...
Çünkü yaşamak, önce kendini anlamaktır.
Biri olsun ya da olmasın hep dimdik ayakta kalmaktır.

Kim demiş yalnızlık elemdir diye.
Yalnızlık terkedilmişlik değil,
Bilakis seçimlerine öncelik vermektir.
Boşluklardan kemlikleri elemek,
Yani benliğini iyikilerle güncellemek gibi...

Yalnızlık kendini ifade edemediğin,
İnsanlardan çekilip gitmek,
Zamandan çıkıp mekansızlığı hissetmektir.

Yalnızlık;
Korkakların, gerçekten de yalnızlaşacakları bir sonda,
Vefasız insanlara bel bağlamasının neticesidir...
Yalnızlık; Hakikatine güvensizliğin yenilgisidir.
Zafer önce kendini benimsemek, kendini sevmek,
Haddini bilmek değil midir?
İşte o nedenle her kölelik kendini küçümsemekle başlar,
zafiyete düşense kendine yenilginin hezimetiyle yaşar....

Kendini keşfetmek,
Her şeyin senin olduğunu bilme şerefini benimsemek,
İyi ki ben benim huzuruna sahip olmaya ermektir.
Aklını kullanmayı iş edinmek gücün ta kendisidir,
Kaygılar gayesizliğin vehmiyle akıl ile alay etmektir.

Asıl yalnızlık; kendini değersiz hissetmektir,
Hayatına uğrayanlar hepsi misafirdir,
"Varmış" gibilerin hayallerinde olmak isterken,
Kendi rüyanı görememektir...
Başkalarının hikâyesini okurken,
Kendi masalını "bir varmış hiç yokmuş"la bitirmektir...

Hadi şimdi sev kendini,
Yaşa kalbini,
Düşün gayeni,
o zaman ne dert kalır sende ne de tasa...
Sen kendine inanmazsan kimse inanmaz sana,
Sen kendini anlayamazsan kimse aldırmaz varlığına...
Şimdi...
gel kendine ve bul kendini..
Yaşa seni, düşlediğin resmini...
*
Her şey senin lehinde,
Sen ise her şey içinde.
Yalnızlık denilen şeyse,
Sadece ve sadece vesvese,
Aklını emanete verme,
Dinle ama sakın ola başkası olma,
Kendini yaşa ve şükret sana,
Seni Yaratana...
Zehra Asuman