Dünya benim evim
İnsanlar kardeşim sanıyordum
Küçük bir kızken.


Büyüdüm..

Yalnızdır insan
Gönüle düşünce de , arınırken de başka bedenden.
Yetimliği bundandır.

Bir hiç üzerine çok cümle söylenebilir
Ağlanabilir,
Bir türkünün saza düşmüş gonca gülünde ,

Yapmam dediğim her şeyi , yaptığım doğrudur şimdilerde.

Büyüdüm.

Büyü’y’düm.
Aşka düşünce
Aşk beni içince
Çekip çıkarınca bağrımda beslediğimi
Ahhh içimde yanan saklı giz
Bu mekan , şu yıldız evimiz..

Annemden saklanıyorum,
S’aklanamıyorum
Sessizce eriyor kanatlarım ateşte
Her sabah küllerimi savuruyor yeşile
Geçmeyecek diyor ısrarla
Yandıkça olacaksın..

Oldum mu Anne
…..

Ahhh


Öldüm Anne


İsyanbul ‘da sokaklar , yetimin bükük boynuyla kıyasıya yarışıyor şimdilerde
Sadık bir kul , ehil bir Canan gibi sayıyorum adımlarımı,
1001,1001,1001
Yoksun..


Masal dilleniyor yine gözlerin de
Adım söyleniyor başka ülkeler de
Duyuyorum
Duyuyorum
Ahhh duymasam ölürüm..


Müthiş bir mana besleniyor ruhumda
Akıyorum ,
Akıyor
Akıyor
Akıyorum
Zaman beni bıraktı
Zamansız ve mekansız
Yürüyorum.


Güne’eş’im


Sur’etim ,
Hükmü geçmez , sırrı bilmez
Y’arım,
Y’arim
Efendim ..



Kırsam kalemimi
Dönsem semah semah , halka namazına dursam
İçsem ,
Efendime iç’sem
Seyrüsefer ahh benim h’içim
D’olsam , s’olsam ,
Göğsünün avlusunda dursam
D’ursam


Uzun bir sessiz çığlık olsam o arada..


Dünya bir s’es verse,
Z’aman dursa
G’özlerine kapılsam,
Gömülsem içine.


Eylese Cihan beni sana h’ak
Ya HAK…


Sibel EŞİYOK