ellerimi açtım bak semaya
ben mutlu olamadım sen olasın diye
mutluluk uzak değil bir adım ötede
bunu anlasan sen de şu sessiz gecede.

hiç beklemediğim anda telefon çaldı
kurduğum hayaller yarıda kaldı
bitti demek o kadar kolay mı
işte o an ciğerlerim yandı
tüm yaşanmışlıkları bir kalemde attın
bunu söylerken ne kadar da rahattın.

damarlarımdaki kan çekildi sanki
kalp atışlarım yavaşladı
yaşayan ölüden ne farkım kaldı
artık eserinle öğün be gülüm

kara bulutlar sardı her yanımı
azrail bekliyor almak için canımı
bir daha anmak mı adını
nereden düştüm böyle bir aşka

yürek yaralı olunca
gözler görmezmiş gerçekleri
dil inzivaya çekilmiş
acı bir söz dahi söylemezmiş
insan sevmediğini hiç özlemezmiş
unuttum demek o kadar kolay mı

ab’ı hayat çeşmesinden bir yudum su içsem
sana olan susuzluğum geçer mi sanırsın
tüm bedenim alev gibi yanıyor
ilk kıvılcımı yakan inan ki sensin ...


Refik
04 . 07 . 2015
İstanbul