Yıllardan hüzün
Mevsimlerden hazan
Yazgımın rüzgârı değiştirdi seyrini yine
Mutlak bir gölgenin dibinde
Karanlığa karıştı umutlar.
Bilip bilmediğim ne çok şey
Ne çok insan
Çekmişken elini eteğini.

Bak döktüm eteğimdeki taşları
Doğduğum gün kadar masum olmak
Tek dileğim.
Karışmamak karanlığa
Hala o çocuk yanım
Bağırırken avaz avaz
Külfeti ağırmış be dostum, büyümenin
Renklerden en çok beyazı sevdim.

Hislerimi aldırmalıydım ilk hissettiğimde
Hani büyüyüp de çıktığım o yolda
Ve kendimle ilk yalnız kaldığımda.
Ürkünç ya da korkak
Tınısı bile farklı
Hele ki ritmi aralıksız devinirken
Peyder pey çalınırken ömründen.

Ötelenmiş benliğimin kalan yarınsında
O dehşetengiz karanlık koyulturken düşlerimi.
Avaz avaz bağırmak tek dileğim
Yakıp yıkmak gidenlerin ardından.
Saf tuttuğum mezarlık
Dün gömdüğüm ölü düşlerim.
Yarına nispet edercesine
Çağırırken uzaklardan
Dost bellediğim.

Son bir izlek senden arda kalan
Tut ki kıyısındayım
O hengâmede tırnaklarımla kazdığım
Depresif nice yılgı
Kademelerden mükellef
Debelenirken ayağımın altında
Aşamadığım her tümsek.

Reva görülmüş madem kabulüm,
Niyazında şu kademeli ömrün
Nüansı çalınırken uzaklardan
İç içe geçmiş pejmürde kılıfları ile
Nice yalan.
Yine yeniden demek olsa
Keşke tek marifet.
Bilmemeyi yeğlerdim doğrusu
Yüz yüze geldiğim onca sanrıya
Okuduğum ilk ve son lanet.

Ömrün ikinci yarısı addettiğim günün
Yıl dönümü bu gün.
Son bildiğim acıların
Nezdinde verilirken nice hüküm
Peyder pey eliyorum ayrık otlarını
Günlerden hüzün
Nice donatı gönül bahçemde
Dokunmaya dahi kıyamadığım boynu bükük
O pembe gülün.

Bazen külfet bazen derinlerde saklı
Bin bir imge
Gecenin sonunda ya da ortasında ömrün
Boş bir çember ellerim pergel
Sığamazken içine
Sığdıramadığın bir tek hece
Telaffuzu yürekte saklı
Ellerim uzanmışken gök kubbeye.
Mecali yeter mi kulun devinirken
Sığındığım engin gönlün tek maliki.