Yaşayan ölülerin mezarlığında
Küçük sıradan dünyaların
Kapişonunu geşirmiş
Dindar bir yaşantının fiyaskosunda göstermelik
Beylik tabanca gibi alnına çekmiş
Şakaklarında patlayan aklar




Annesinin memesini emmek isteyen
Kundak bebeği sabırsızlığında kalbinde attığı devinimin



Ay bulutların içsel yaşantısını karıştırıyor
Teraviye hazırlanan imam tekbirini almış elindeki tesbihin



Ne diyebilirim ki
Bahçedeki erik ağacının dibinden geçiyor
Topuklarını vura vura bir kadın



Yaşayan ölüler topluluğunda
Arnavut kaldırımları ağlıyor
İçimde hicret etmiş
Bir denizin eteklerini topluyor
Gün görmemiş günlerin



Adımlarını sayıyor
İçsel düşsel metabolizması ağırlığında
Akşam yemeğinin




Giyinmiş kuşanmış deniz feneri
Sahilde deniz kabuklarının
Partisini aydınlatıyor
Şehrin ışıklarının aksı düşüyor
Yakamoz denizin sularına yakıyor
Yaşıyor mu direniyor mu bedelini ödüyor
İzinsiz aldığı soluğun kokladığı havanın

Ağır ağır bir külfetin derinliğinde



Ay ’ı soyuyor kırk haramiler
İçinde karanlığın
Yarım
Bir hatıra kumbaramda cilası unutulmuş
Bir kundura gibi gelgitler



Susmuş
İçimde kopan fırtına
Söyleyin şimdi ben ne edeceğim
Gün ışıyana kadar
Planladığım devrimlerimin
Seneryosunu oynuyacak bir çocuk
Baş rolde ağlayan bir tahta at
Kiraz ağaçlarının koynunda yatıyor
Ateş böcekleri yaz akşamlarında

Gölgesinde boş odaların
Duvarından bakıyor monoliza
Film bitti perde kapandı
Dönüşü olmayan yaşayan ölüler koridorunda

Dalsız budaksız uzayan piç baladızlar
Ağaçların diplerinde yabani otlar
Kabuklarını döküyor kurt elemiş
Yaşlı incir ağaçlarında diplerinde çakır dikenleri



Sırt üstü yatıp gölgesinde ağaçların
Seyretmek ne güzel
Gökyüzündeki mavi denizi
Dalıp gitmek ölü uykusuna
Yaşayan bir ölü olmakta ıssızlığın



Sıcak yazında
Sisli hüzünlü akşam
Eriyen zamanda
Kimsesiz bir çocuk
Ben yaşayan bir ölü sessizliği
Sağır edici yalnızlığın gardiyanı
Daha evvel nerelerdeydin
Bir dikili taşın bile yokken
Mezar taşının başında
Ay karanlık...



Nurten Ak Aygen
02.07.2015