ben kabadayı gecelerin
sırtında ceketiyle
yumurta topuk gezen zamanların
avare kızıyım
o yüzden
alışkın değilim susmaya
naralar atarak karşılarım sevdayı
ve kan revan kesen ayrılığı.



boyumdan büyük aşklara
kafa tutuşum belki de bu yüzdendir
bu yüzdendir aldığım yaraları
odamın duvar kenarına sızıp
’’bu da öldürmedi’’ diye diye
bir kedi canı yanınca nasıl yalarsa yanan yerini
dilimle yalarım
dudaklarım dişlerime geçik.



bazen
gidenin ardından kısık gözlerle bakmak
evlat acısı gibi koyar yüreğime
bir akıl hastanesinin en gün görmemiş köşesinde
yüreğime tutulan elektrik akımı ile titrerim
aklım gelmez başıma
’’bir sigara versene abi’’ diyen hastalar safında
kapıdan girecek sevdalının uzatacağı eli
tutup kırasım gelir
öyle bir hırstır ki bu
değer bilinmemenin tüm kini gözlerimde
küserim ona
küserim kendime
küstüğümü dahi itiraf edecek dudaklarım kilitli
açmam bir daha yarına.



ben
avare zamanların avare kızı
serseri ruhumu tüm vakitsiz açan çiçeklere hibe ettim
kundaksız gömsünler çocuk kalan yanımı
ay dahi ışıklarını çeksin üzerimden
karanlıkta yarasalar gülsün yüzüme
son duamı ettim
boş geldim
boş oluyorum sevdadan.




Ayvazım DENİZ