-ölecekse insan.., sevdadan ölmeli…


Fail...: İstanbul’da ‘sen’ havası.

akşamdan kalma bir boğaz vapurunun arka güvertesinde
mesela., Emirgan’la Kanlıca arasında, öyle bulsunlar beni…
bir daha uyanmamak için uyumuş gibi bırakmışım kendimi
sonunu bilmediğim masallardan kalma, tebessüm yüzümde
açlığa tok martıların acı çığlıkları üstümde…
uyurken bulsunlar beni…

/o martılar nerden bilsinler ki,
cebimden çıkan son para, onların parası
benim yerime sen, bir-iki simit alıver bari…/

..,

Fail...: Her baharda ‘sen’ havası.

diz boyunu aşmış bir papatya tarlasının, tam orta yerinde
elimde erguvan dalı, üstümde kokun, öyle bulsunlar beni…
gecelerce toplamak için yıldızları ve yeni doğan her güneşi
ve her an görebilmek için seni, hiç kapanmamış gözlerimle
ve bitmemiş hasret., işte tam bu sebeple…
gülerken bulsunlar beni…

/sen çok iyi bilirsin ki canımın içi,
yüreğimdeki son dizeleri yazılmamış şiirin
gene seninle ve senin için yazılacak gerisi…/

..,

Fail...: Memlekette ‘sen’ havası.

badanasız duvara çakılı., çocuk elinden çıkma resimlerde
ormanların türküsü, denizlerin dalgasında bulsunlar beni…
bulutsuz gökyüzünün, yüreğinden vurulmuş güvercini gibi
o en ağaçsız ve susuz coğrafyanın ortası, bir köy evinde
memlekete ve sana geldiğim beşik içinde…,
doğarken bulsunlar beni…

/sen ki denizlerimin sönmeyen feneri,
yaşadığım baharların anası, memleketim
sen ki sevda toprağımda açan son günebakan çiçeği…/



Cevat Çeştepe