Gönlümün sırça köşkünde
Kırılgan
Mağrur bir çiçek’sin Azelya...

Yan çizilmiş yazgının kavgasında yenik,
Gençliğini bohçalamış,
Kına kızılı
Elinin hamuruyla yoğurmuşsun kadınlığını...

Çocukların kadar çocuksu yürüyüşün.
Narin ellerin güneşten kavruk...
Toprağı öpmekten nasır tutmuş topukların.
Hayat omzuna çöktükçe,
Gölgen küçülüyor git gide
Sende büyüyorsun dünü kurşuna dizerek.

Elinde değildi biliyorum
Yırtamadın,
Yakamadın törenin kitabını.
Savurup külünü atamadın azgın sulara.
Dengesini bozamadın kasırga ikliminin...

Azelya,
Serçe kadar ürkek
Menevişli gözlerine baktığımda,
Yaprak misali titreyen
Buruk bir hüzün işitiyorum sesinde...
Dokunsam tuzla buz olacak sanki naif yüreğin
O yüzden el çekiyorum incinmen den korkarak...

Kuzgun bir gecede
Ne çok ağlıyorsun,duyuyorum.
Nefesin değiyor yaldızlı yalnızlıklara...
Ve...
Kaç kez intihar yüklü baldıran zehrinin
Koynunda uyuttun da düşlerini
Vazgeçtin ötelerin günahından korkarak...

Yolculuğum sanadır bilesin...
Gelirmisin benimle
Ayaklarım kapına misafir.
Hadi aç bir solukta
Özgürlüğü paylaşalım seninle.

Dilek USTA