paydos edipte eve dönerken bir akşam vakti
otobusun camındaki yuzunun yansımasına bakıp
silerken makyajını
küçük bir cocuga yakalanan palyaço gibiyim,
gülen yüz cizgileri birbirine girmiş
bir elimde kağıt mendil
gülümsemeye calısırken
ansızın baskına ugramıs bir kanun kacagı gibi telaşlı
ört bas edilemeyen
yüzümdeki ihtiyarlık cizgileri belirginleşirken
bir çocugun gözlerinde anlamını yitirirken
çocukluk hayalleri
bir kac dakikada büyüyüp koca bir adam olurken aksam üstü
gülümseyen bir palyacodan
soğuk bir heykel gibi boşluğa bakan gözleriyle
yol almak...

nerden bilebilirdim ki...
karşısında gardımı indirdigim ilk kadından nakavt yumrugu yiyecegimi...
ve kalkmak icin zorlarken bedenimi,
köşemdeki bir elden atılan havlunun
düşmesini izlemek...
sanki fişinin cekilmesi gibi
baglı oldugun makinanın,
silerken yüzümden gülümseme cizgilerini...